donderdag 23 juni 2016

Het verhaal van het gat in de haag…

Er was eens een lief oud vrouwtje dat de laatste jaren nogal slecht uit de voeten kon. Ze woonde in een doodlopend straatje en zag graag door haar raam wat er in dat straatje gebeurde. Een grote, dichte haag belemmerde haar echter het zicht.

Op een dag ontmoette een deel van de haag een scherpe zaag en kreeg dat lieve oude vrouwtje haar geliefde zicht op de straat en de uitgestrekte velden terug. Zo eenvoudig was het en vanuit haar zetel nam ze alles waar.

Het eerste wat je zag als je aan dat huis aankwam, was een wuivende oma, met de grote glimlach want ze had haar bezoeker al lang gespot door haar grote raam. Het laatste wat je zag als je vertrok, was weer een wuivende oma, met een dankbare glimlach door het bezoekje.

We kunnen dus wel stellen dat het een verwelkomend gat was, daar in de haag. Datzelfde gat werd vorige week onverwacht een veel te groot, gapend en leeg gat. Het huis is nog hetzelfde, het raam is nog hetzelfde, de zetel is nog dezelfde, maar die lieve, straffe madam, die zit niet langer op haar plaats.


Er zit niemand meer voor het raam als je aankomt, er wordt niet meer gewuifd. Enkel de wolken die weerspiegelen. De dankbaarheid voor het bezoekje, die is er nog wel, maar enkel van opa. Haar plaats in de zetel neemt hij niet in, het lijkt wel een verboden plekje.

Vorige week heb ik er gezeten, op dat plekje, uitkijkend over de velden, denkend aan onze lieve, lieve oma die nu alleen nog verder leeft in ons hart en in onze herinneringen.


Gelukkig hebben we nog kunnen zeggen hoe graag we haar zien en hoe dankbaar we haar zijn voor alles en voor onze kindertijd in onze twee huizen naast elkaar. Niemand kon zo goed luisteren en troosten. Zonder oordeel, niets verder vertellen, ALTIJD graag gezien (zelfs als wij minder lief of geduldig waren!). Er zijn weinig mensen die me zo goed kennen.

Dat wij nog veel te klein zijn om geen oma meer te hebben, dat vertelde ik haar ook. Zijn we dat niet allemaal?!

Mijn doodlopende straatje, waar ik nog niet zo lang geleden afscheid moest nemen van ons ouderlijk huis, begint stilaan zijn magie te verliezen. Dit is weer een stukje meer afscheid nemen van onze jeugd, onze tweede thuis en eerlijk, sinds kort onze enige “thuis”.

Het ga je goed lieve Oma, je wordt nu al verschrikkelijk gemist.


9 opmerkingen:

  1. Bijzonder om zo dicht bij je Oma je kindertijd door te brengen, wat zal je haar missen. Gecondoleerd!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat vertel je dat mooi Anneleen. En hoe hard moeten jullie haar wel niet missen. Ik wens je heel veel sterkte. Zeker ook aan je opa die nu alleen verder moet in dat huis aan het einde van de straat. Een hele dikke en warme knuffel!
    Liefs
    Kris

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi opgeschreven Anneleen. Wat een groot geluk draag jij met je mee, geliefd opgegroeien dichtbij je opa en oma. Veel sterkte met je verlies.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verwoord, moge de mooie herinneringen een troost zijn.
    Xxx Martine

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat heb je dat mooi op geschreven. Ik wens jou/jullie heel veel sterkte. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  6. echt mooi eerbetoon aan je oma!! ook via deze weg nog eens een versterkende knuffel!!

    BeantwoordenVerwijderen