Handwerkweekend by Hoemmelke

Een paar maanden geleden vroeg Maren mij of ik geen zin had om mee te gaan op handwerkweekend. Dat klonk eerlijk gezegd als muziek in mijn oren! Een heel weekend naaien met alleen maar gelijkgestemde zielen, bring it on… Veel overtuigingskracht had ze dus niet nodig, het idee sprak me meteen aan.

Een paar weekends geleden was het eindelijk zo ver. Bestemming: Neufchateau. Spannend! Bij vertrek kende ik alleen Maren en Sylvie, maar dat duurde niet lang. Het bleken stuk voor stuk plezante madammen te zijn. We hadden in ieder geval al minstens 1 onderwerp om over te praten natuurlijk...

Mijn Opel Corsa zat letterlijk bijna tot aan het plafond vol geduwd, het is dan ook geen grote auto… Met een klein beetje schaamrood op de wangen, kwam ik aan bij Maren met mijn rijkelijk gevulde vierwieler. Die rode wangen verdwenen snel toen ik in het oog kreeg dat zij ook behoorlijk wat spullen in de koffer had zitten.

Na wat puzzelen om alles erin te krijgen, konden we vertrekken! Onderweg kregen we een waarschuwing van de anderen dat er een grote file stond vlak na afrit 21 en dat we misschien beter een andere weg konden volgen. Zo gezegd, zo gedaan… We namen de afrit, een détourke door Ciney om nadien enkele afritten EERDER opnieuw op de autostrade te rijden en alsnog de file te trotseren, oeps…

De locatie was subliem, of toch het huisje. De omgeving zijn we niet gaan ontdekken, geen tijd! Bij aankomst stonden de patékes al klaar in de frigo en de koffiezet moest alleen nog aangezet worden. Ook de tafel stond al mooi gedekt, een dikke pluim voor de eigenaars van het huisje! Nacht 1 ontdekten we trouwens ook wie er snurkte. ;-) 

En zoveel ruimte dat er was, grote tafels, aangenaam grote kamers, zelfs een strijkplank stond er naar ons te lonken! Ook voor foto’s had ik niet al te veel tijd, de naaimachines ratelden maar door!
Zo zag het er uit voor de creatieve uitspattingen van de dag begonnen:

Voor mij was het een weekend waarin ik ook enkele "moetjes" moest naaien. Uiteindelijk is daar meer tijd ingekropen dan gedacht en begon ik pas op zondag aan de "magjes". Geen duizenden afgewerkte projecten, maar wel een overload aan begonnen projecten en heel veel nieuwe goesting en inspiratie. 

Op zondag muisde ik er trouwens een halfuurtje van tussen voor het ontbijt en was ik hier terug te vinden: 

Ja ik geef het toe, ik heb een enorm zwak voor badderen!

Uiteindelijk haalde enkel dit projectje de foto, ondertussen één van mijn favoriete babycadeautjes. Een lampje voor kleine Stan, mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van het kaartje want ik had exact zo'n stofje gezien bij Something Strange. GEZIEN ja, ik had het geluk dat ze net die periode een Facebook stoffenverkoop hield zodat ik het toch nog kon bemachtigen.

Voor ik naar de babyborrel trok, maakte ik er ook nog volgende exemplaren bij (en ja, het was zoals gewoonlijk weer lekker last minute):

De standaard vraag, waren ze blij? Reken maar! Bij het zien van het lampje riep de mama uit: "Ze heeft het gemaakt, ze heeft het gemaakt, oh ik had er ZO op gehoopt". Nadien is ze de hele babyborrelzaal doorgelopen om het aan haar mama te laten zien. Dat geeft toch echt de grootste voldoening! 

Meeting Maura

Op 24 maart liet Maura zich voor het eerst zien. Dit keer verliepen de zaken niet zoals ze gewoonlijk gaan. Feit 1: ik moet meestal de dag voor het bezoek of de dag van het bezoek nog aan mijn cadeautje beginnen. Feit 2: ik ga meestal schandalig laat op babybezoek. Het record? Een bezoekje aan een baby van 3 maanden oud –toch niet laat denken jullie?!- het was eigenlijk ineens ook het “babybezoek” voor haar zusje van 2, met schaamrood op de wangen geef ik dat hier toe…

Maar deze keer ging het niet zo. Binnen de 5 maanden afgeklokt. En het cadeautje? Dat was al twee weken voor het bezoekje af! Voor babycadeautjes gebruik ik graag het geboortekaartje als inspiratiebron. Ook dit keer was het weer een dankbaar kaartje, kijken jullie maar even mee:

Toen ik dit exemplaar in de brievenbus kreeg, dacht ik meteen aan een stofje dat zich al een tijdje in mijn stoffenschuif bevindt. Uiltjesstof it is...

Omdat ik ze zelf zo leuk vind, voorzag ik ook dit keer een lampje. Het lijkt erop dat ze een standaarditem in mijn geboortecadeautjes aan het worden zijn... Toekomstige mama's in mijn vriendenkring, jullie wezen gewaarschuwd! Ik flockte er het uiltje van het kaartje en haar naam op:

Slabbetjes heb je naar het schijnt nooit genoeg. Dat nam ik serieus dus ik zorgde voor een uitbreiding van de voorraad:

Als laatste maakte ik een kussen, natuurlijk ook volledig in het thema:

Meeting Maura was een plezier, hopelijk heeft zij nog lang plezier van haar met liefde gemaakte cadeautjes.

Sorbetto meets Flamingo

Soms zie ik een stofje en kan ik mij absoluut niet inhouden, dan moet ik het gewoon kopen ook al heb ik er niet meteen een bestemming voor. "Voor den hem", gelijk ze zeggen. Dit is er zeker en vast zo eentje van. Na wat getwijfel, besloot ik dat het perfect mogelijk was om er een zomerbloesje voor mezelf uit te maken.

Zo gezegd, zo gedaan! De Sorbetto top van Colette patterns lag al een tijdje uitgeprint naar mij te lonken. Het werd nu toch echt wel eens de moment om het uit de schuif te halen en aan de slag te gaan. Bij deze negeren we eventjes het feit dat de top het grootste deel van de zomer geknipt en wel in mijn naailestas doorgebracht heeft...

Mede dankzij de sew along van Miek was het een plezier om de top te naaien. Elke stap wordt zeer duidelijk uitgelegd aan de hand van foto's. Het is ook absoluut geen moeilijk patroontje om te maken.
De hals- en mouwuitsnijdingen worden afgewerkt met biais. Omdat ik het zonde van de hoeveelheid stof vond, besloot ik om geen biais van dezelfde stof te gebruiken.

Eerst zette ik mijn gedachten op okergele biais, maar bij het doorspitten van mijn voorraad, kwam ik bedrogen uit. "En zwart?!" sprak de mutti. Zwarte biais heb ik in overvloed na het aanschaffen van een rol van 25m om paspel mee te maken voor mijn Betty Bowler.  Persoonlijk vind ik ook dat het zwarte accent het topje iets "volwassener' maakt.

Toen de kleur biais gekozen was, ging het afwerken als een trein vooruit. Dit topje is echt een snel-klaar projectje. Of toch als het niet geknipt blijft liggen... In september zal ik met een afgewerkt topje opnieuw aan de naailes kunnen beginnen!

De foto credits gaan naar ons mutti. Altijd grappig als ze een foto met mijn telefoon maakt. Ze dirigeert mij naar links of naar rechts, komt dichter of stapt verder, wringt zich in alle mogelijke bochten zonder er bij stil te staan dat ze het toestel gewoon iets anders kan houden.

En speciaal voor Brigitte, een kleine inkijk op de velden en weides waartussen ik (voorlopig nog) woon:

Juf Claire met eindeloos geduld = een echte Janusje-tas!

Daar boven op de Zandberg werd er een zaadje geplant. Het zaadje was een fijne ontmoeting met plezante blogmadammen en de oogst? Plezante herinneringen aan fijne mensen, maar ook een date bij Onliemie. Het doel? Onder het deskundig oog van juf Claire een echte Swoon-tas a.k.a. Janusje-tas in elkaar steken.

Zo gezegd, zo gedaan! Voor mij persoonlijk was het al een hele bevalling om te kiezen WELKE tas ik zou maken. De Betty? Of toch maar de Blanche? Of de Dorothy day tripper misschien? Toen het echt wel tijd werd om te beslissen, ging ik voor de Betty Bowler, net zoals Onliemie, mAndarientje en Brigitte. De mijne raakte klaar met een beetje vertraging, hun prachtige versies verschenen weken geleden al, ga ze zeker ook eens bewonderen! Danjel durfde het zelfs aan om een Stella in elkaar te steken.

Ons huiswerk bestond er uit om alle patroondeeltjes al te knippen en te verstevigen. Dat op zich heeft me al ettelijke uurtjes gekost. Aangezien er op mijn stof hier en daar beestjes terug te vinden zijn, was het een hele puzzel om ze mooi te laten uitkomen. Missie geslaagd, vind ik zelf. Van het verstevigen had ik niet veel kaas gegeten, dus daar moest ik nog aan beginnen op de dag zelf. Ook dat kostte toch heel wat tijd. Zie hier mijn favoriete plekje van de voormiddag:

Brigitte was al bijna klaar met haar tas toen ik nog moest beginnen stikken, stressmomentje. Na de heerlijke lunch die Kris voorzag, was er dus nog heel wat werk aan de winkel... Gelukkig werd er meer gesmost met de schuimwijn dan dat er gedronken werd. Het risico voor scheef stikken was dus al beperkt. (met dank aan de tuintafel van Kris met de brede groeven erin!)

Er werd gezwoegd en gezweet, soms ook eens gevloekt en getornd, maar het resultaat was er. Zoals je ziet, we konden nog lachen!

Om 21u klokten we af met een tot in de puntjes afgewerkte buiten tas. Juist ja, BUITEN TAS! 

De binnen tas werd uiteindelijk huiswerk ondanks het minimum aan tetteren, de goede hulp van juf Claire en ons ijverig werk. Misschien maar best ook dat we toen gestopt zijn, want er slopen foutjes in op essentiële punten, daar kan ons mAndarientje van meespreken...

En die binnen tas, die is nu eindelijk af en zit ondertussen helemaal waar ze hoort te zitten! Benieuwd naar het resultaat? Voilà, hier is ze dan eindelijk, mijn enige echte Janusje-tas... 

Met dank aan mAndarien, Onliemie en Dachshundie voor de prachtige foto's!

Saucisson au chocolat op de Zandberg (en voorproefje in de auto…)

Zoals jullie hier en op vele andere fijne blogs al eerder konden lezen, waren wij enkele weken geleden terug te vinden op de Zandberg in Tessenderlo. De glimlach plakt nog steeds op mijn gezicht als ik er aan terug denk of naar de foto’s kijk.

Nu had ik nog iets beloofd, namelijk het recept van de mysterieuze chocolade salami. Hé? Ja, een salami van chocolade. U bent gewaarschuwd, maken op eigen risico! Persoonlijk vind ik het een gevaar om in de frigo te hebben... Goed op tijd, ik weet het, maar beter laat dan nooit.

Het recept komt van Lu en vond ik hier (eigenlijk was ons mama de eerste ontdekker).

Wat heb je nodig?

• 20 Petit Beurre koekjes
• 200g pure chocolade (belangrijk, met melkchocolade wordt het te zoet)
• 100g boter
• 1 ei
• 100g bloemsuiker (+ 2 eetlepels indien gewenst)
• Een handvol marshmallows

Hoe maak je het?

Doe de boter in een pannetje en verwarm op een zacht vuurtje. Laat de boter niet bruinen! Voeg nadien de pure chocolade toe en laat zachtjes smelten. Haal de pan van het vuur en laat heel even afkoelen. Voeg dan het ei en de fijne bloemsuiker toe. Goed roeren!

Hak de Petit Beurre koekjes in stukjes. Ik hak ze in de lengte in drie en dan in kleinere stukjes. Verkruimel ze niet! Snij ook de marshmallows in kleine stukjes. Meng dit goed onder het chocolademengsel.

Neem een stuk bakpapier van 70 cm (zo heb je nog ruimte genoeg om de “worst” toe te draaien) en verdeel het mengsel er in de lengte op. Laat ongeveer 10cm over aan elke kant. Rol op tot een worst en draai de uiteinden dicht zoals bij een snoepje. Leg in de koelkast en laat enkele uren opstijven.

Hoe maak je er een echte worst van?

Wanneer de worst voldoende opgesteven is, haal je ze uit de frigo en laat ze even op kamertemperatuur komen. Haal ze uit het bakpapier en rol ze, indien gewenst, door wat bloemsuiker. Zo krijg je het effect van een echte worst. Snijd de worst in schijfjes en smullen maar!

Ze viel in de smaak tijdens de picknick. Vee, Claire en ik namen de zware taak op ons om er in de auto op weg naar daar al eens van te proeven! Ah ja, we moesten toch zeker zijn van de kwaliteit?! Goedgekeurd door het test panel werd ze ook voorgeschoteld aan de andere blogmadammen.

Verder wacht mijn echte Janusje-tas nog op zijn afwerking. Vorige dinsdag had ik het geluk om een plezante workshop te volgen bij Kris met Claire als geduldige juf. Afgewerkte exemplaren kan je bij de rest wel al bewonderen. Een echte dachshundietas bij Brigitte, een huisjestas die bijna een rugzakje werd bij mAndarieneke, een groter uitgevallen exemplaar bij Onliemie en ook Janusje heeft me na de workshop nog ingehaald met een prachtexemplaar. Het wordt dus hoog tijd om mijn naaimachine van stal te halen! Hopelijk snel meer... Sneak preview:

(wees gerust, ze is wel degelijk al in een verder stadium dan hierboven!)

Het staartje aan de Babarum blogtour

Enkele maanden geleden, toen de straten er nog besneeuwd bijlagen en de winterjassen nog hard nodig, werd de Babarum blog tour afgesloten met een bescheiden blogmeet in Leuven.

Jelle bezorgde ons toen een leuke goodie bag en dit ticketje voor een wedstrijd!

De flamingo-dames namen het al eerder tegen elkaar op en de winnaar is al bekend. Stannel mocht die pluim op haar hoed spelden.  Ik koos voor dit stofje van Camelot en mocht er nu mee aan de slag. Fan van mijn creatie? Stemmen kan via deze link: http://blog.babarum.be/2015/06/mandorla-in-blue-stem-en-win.html Je maakt door te stemmen ook kans om iets te winnen!

De Lotta skirt van Compagnie M. steekt al een tijdje mijn ogen uit dus ik zag meteen de mogelijkheden toen mijn stofje in de brievenbus belandde. Het pdf-patroontje vond zijn weg naar mijn winkelmandje. Knippen en plakken deed ik -zeer productief- tijdens mijn middagpauze, ah ja, er was een deadline en ik kon niet wachten om er aan te beginnen! No time to waste dus.

De uiterst moeilijke beslissing over het contrasterende stofje viel in de naailes, merci dames! Het werd een effen fuchsia contraststof zodat het geheel niet te druk zou worden.

 

Voor de knoopjes dook ik in mijn bescheiden voorraad en duikelde deze exemplaren op. Persoonlijk vind ik ze er perfect bij passen! 

Mijn conclusie? Blij dat ik dit projectje gekozen heb voor mijn Babarum stofje. De Lotta skirt is een heel plezant patroon, er zullen er zeker nog volgen!

Mysterieuze picknick @ Misteria Lane

Een paar weken geleden verscheen er een uitnodiging in mijn mailbox. Een uitnodiging voor een picknick, op de zandberg in Tessenderlo, georganiseerd door de vijf schitterende bewoonsters van Misteria Lane! Mee te brengen? Jezelf, iets te eten en te drinken, een kleurrijke picknickdeken, een kleurrijk kussen en één zelfgemaakt cadeautje om te verloten. Kleurrijk? Check:

Er werd niet lang getwijfeld, natuurlijk wou ik er graag bij zijn! De aandachtige lezer kon de voorbije week hier en daar al wat bedrijvigheid spotten op de verschillende blogs van de organisatoren, maar ook achter de schermen werd er duidelijk ijverig geknutseld aan het zelfgemaakt cadeautje voor één van de andere blogsters. Dit was mijn cadeautje, het belandde bij Brigitte!

Orde is een binnenza(a)k en een Pot vol koekjes!

Vee bracht mij en Janusje (en zichzelf natuurlijk) veilig tot in Tessenderlo. Onze sightseeing tour via Scherpenheuvel (precies "d'Ardennen") zorgde voor de nodige hilariteit in de auto. We konden er niet aan doen, we hadden de gps gevolgd! Ik moet eerlijk toegeven dat ik op voorhand ook zeker al uitkeek naar de autorit met onze bekende moeke Veerle MAAKT VANALLES MEE. Janusje was ik misgelopen op de grote blogameetup, dus ik ben blij dat ik haar nu wel in levende lijve kon leren kennen.

De Zandberg beklimmen met Vee en Janusje

Bij de aankomst onder de toren wachtte ons een warm en kleurrijk welkom, kijk maar mee:

Toosten met de kleurrijke armbanden die we net kregen.

Warm welkom!

Kleurrijke kussens...

Jacqueline werd aangesteld als bakker van Misteria Lane en daar hebben we met zijn allen van mogen meegenieten! Ze bakte heerlijke taarten, hier mooi aangeprezen door de bakkerin herself:

Laat ons eerlijk zijn, dat was het enige moment waarop het getetter een beetje stilviel, ja, met taart in onze monden... 

Het uitdelen en krijgen van cadeautjes was een heerlijk moment. Toen bleek pas dat ik echt wel het jonkie was, verder ga ik daar niet op in! Leeftijd maakt allemaal niks uit, dat was al meteen duidelijk, het klikte tussen iedereen! De verrukte blikken op elk gezicht bij het openen van de cadeautjes spraken boekdelen. Van een bende creatieve dames was het natuurlijk wel te verwachten dat ze hun uiterste best zouden doen om er iets leuks van te maken. Dat is zeker gelukt! Een impressie:

En wat ik kreeg van Kris? Een prachtige tas met de huisjes van Misteria Lane er op, een rond ritstasje en last but not least, een geluksvlinder! Bedankt Kris, ik ben er heel erg blij mee, het is een prachtig cadeau en een mooi aandenken aan een fijne dag. De geluksvlinder zal zijn werk nog hebben de komende weken! Mijn enthousiasme spat van de foto, merci An om dit vast te leggen!

Het was een dag met een gouden randje.Zo morgen er gerust nog volgen! Merci dames om dit te organiseren!

Wie was er bij?! An, Brigitte, Carla, Ingrid, Kris, Jacqueline, Vee, Janusje, Esther, Ingrid, Leen, Daniëlle, Martine, Ellen. 

De foto's komen een beetje van overal: mezelf, Brigitte, An en Kris. Merci dames!

Rock the needle met Wout, de stoere drakenpiraat!

Door alles wat ik de laatste maanden op mijn bordje gekregen heb, is elk beetje afleiding mooi meegenomen. Toen ik de oproep van Bernina zag voor de “Rock the needle” wedstrijd heb ik dus niet lang getwijfeld. De opdracht? Een badcape voor kindjes naaien. Op de website kon je het basispatroon terugvinden en er werd opgeroepen tot originaliteit. Het voorbeeld was een pinguincape.

Mijn modelletje Wout zag een drakencape wel zitten dus de keuze was snel gemaakt. Een eerste ontwerp werd gemaakt toen ik er over vertelde tijdens een avondje op café met vrienden. De plannen waren groots en werden minutieus uitgetekend op enkele bierviltjes.

Voor de cape zelf kocht ik een soort groene spons. Lekker zacht vanbinnen voor een teer kindervelletje. Een restje okergele jersey veranderde in een drakenbuik en verscheen ook aan de binnenkant van de kap en werd gebruikt voor de ogen. Rode flockfolie zorgde voor een vriendelijk draakje in de buik. Blauwe katoen transformeerde in flapperende vleugeltjes voor op de buik en aan de kap.

Een draak zou natuurlijk geen draak zijn zonder drakenstaart! Om te vermijden dat de cape zou scheeftrekken, stikte ik de staart op de badcape i.p.v. hem tussen de spons te stikken. Daarvoor gebruikte ik groene en rode katoen met vlieseline ertussen om de drakenpuntjes wat meer dikte te geven.

Toen Wout zijn cape zag, riep hij uit, WAUW, nu ben ik een echte drakenpiraat! De naam voor mijn projectje was gekozen, recht uit de kindermond. Of hij blij was? Laat de foto’s voor zich spreken:

Nu hangt er hier ook nog een wedstrijd aan vast. In elke deelnemende winkel is er een naaimachine te winnen. Onder de stemmers wordt er ook een naaimachine verloot en na de stemrondes in de winkel, volgt er nog een online wedstrijd.

Mijn cape is in real life te bewonderen bij naaimachines Van Rooy in Mechelen (Onze Lieve Vrouwstraat 66, 2800 Mechelen). Als je fan bent van de drakenpiraat en in de buurt woont, voel je vrij om daar even binnen te springen om een stem te gaan uitbrengen, het zou me veel plezier doen! Jullie kunnen nog stemmen tot en met 20 juni. De sluitingsdagen zijn donderdag en zondag. Op de middag zijn ze ook gesloten tussen 12u30 en 13u30. 

Bekijk zeker ook eens deze pareltjes van Elke!

Een onderonsje van favorietjes...

Dat ik fan ben van de Zo Geknipt! boeken is al lang geen geheim meer. Jullie zagen hier al eerder enkele maaksels verschijnen en er zullen er zeker nog volgen. De werkbeschrijvingen en patroontjes vind ik nog steeds zeer duidelijk om mee te werken.

Mijn eerste versie van het recept "Orde is een binnenzak" rolde al in december 2012 van onder mijn naaimachine. Nog pre-blogtijdperk dus... Vorige week kreeg ik het ineens in mij, er moest en er zou vervanging komen. Mijn trouwe vriend heeft goed dienst gedaan, maar de boterhammetjes verdienden ondertussen wel eens een nieuw vervoermiddel.

Een ideaal projectje om te maken tijdens het vorige naaisalon van De Rode Draad leek me. Rond 20u begon ik met stof knippen en om 22u25 klokte ik af met een afgewerkt exemplaar. Waarvoor dank Elke dat ik het nog mocht afwerken!

Een onderonsje van favorietjes denk je? Wel ja, zowel het zakje als de stof waarin ik deze versie gemaakt heb, behoren tot de favorieten. De vorige versie was een combinatie van paars met witte bolletjes en blauw met bloemetjes.Dit keer koos ik voor een combinatie van Soft Cactus met effen oranje.

Mijn boterhammetjes worden vanaf nu in onderstaand exemplaar vervoerd, ik moet zeggen, ik ben er zeer tevreden over!

Pot vol koekjes - die waar je nog werk aan hebt...

Moederdag… Ons mutti verdient elke dag appreciatie voor het mama-zijn, maar op die dag verdient ze het toch nog een tikkeltje meer. Mijn broer en ik sponsorden haar een nieuw kastje dat ze graag zag, maar ik gaf haar toch liever nog iets persoonlijker.

DE Pot-vol-koekjes van Gewoon Marieke stak al lang mijn ogen uit om eens te proberen. Het is een pot waarin je laagjes maakt met de verschillende droge ingrediënten om koekjes te maken. De ontvanger voegt de natte ingrediënten toe en bakken maar!

Mutti bakt heel erg graag dus dat was extra motivatie om er eindelijk eens werk van te maken.

Het moeilijkste aspect vond ik het vinden van de juiste pot! Wiskunde is niet mijn sterkste kant en ik wou wel eindigen met een mooi gevulde pot. Recepten herberekenen liet ik dus wijselijk aan mezelf voorbijgaan. Het moest en zou dus een pot worden van 600ml! Hoe moeilijk kan het zijn? Juist ja, ZEER moeilijk!

Uiteindelijk vond ik soelaas in mayonaise potten, hoera! Je hoort het waarschijnlijk al komen… Het afwassen en ticket afpellen nam meer tijd in beslag dan het geheel omtoveren tot een Pot-vol-koekjes.

En terwijl ik dan toch zo goed bezig was, maakte ik er ineens twee. Ook eentje voor mijn tweede moeder, mama Son, de ma van mijn beste vriendin.

Natuurlijk kon ik het niet laten om er een lapje stof over te trekken, we zijn naaisters voor iets zeker?! Het fleurige effect is mooi meegenomen. De labels maakte ik zelf en kleefde ik op de pot met mod podge. Ziehier de potten, zusterlijk naast elkaar:

De reacties? Mutti zag al mogelijkheden om dit als cadeau te maken voor de creatieve madammen van de KVLV. Mama Son stelde zich meteen de vraag waar je zoiets leuks in godsnaam kon kopen?! Missie geslaagd.

Voor appelen en peren en de strijd naar perfectie...

Voor appelen en peren, een recept uit Zo Geknipt! 2 dat me meteen kon bekoren zoals jullie hier eerder al konden lezen. De eerste versie liep niet helemaal van een leien dakje door een foutje in het tekenen van het patroon. Wees gerust, all blame on me, ik begon op een verkeerde plek te tekenen voor de armuitsnijdingen. Het eindresultaat viel na veel vals spelen en truken van de foor serieus in de smaak.

Een tweede poging liet dus niet lang op zich wachten. Die versie belandde meteen en zonder woorden in de kleerkast van mijn Mutti nadat ze onder de naaimachine uitgerold kwam. Op naar een derde exemplaar dus!

Gewapend met een gefinetuned patroon en een prachtige lap retro stof, die ik buit maakte in de kringwinkel, ging ik aan de slag. Dit keer liep alles zeer vlot, derde keer, goede keer?!

Het mag gezegd, ik ben fan van diolen. Wat een plezier om mee te werken! De print stond me meteen aan, lekker vrolijk. De lente komt stilaan piepen in de tuin, ideaal weer om mijn t-shirt (dat toch al enkele weken af is) op foto vast te leggen. De struik is alvast assorti:

Conclusie? Volgens mij gaan er zo nog volgen... Ah ja, een vrouw moet toch iets hebben om aan te doen?!