maandag 12 december 2016

Quotes, quotes, overal prachtige quotes!

De laatste tijd heb ik nogal een boon voor van die mooie geschreven quotes en de prachtige letters. Dat je ze ook overal tegenkomt in allerhande winkeltjes doet er natuurlijk geen goed aan, maar hey, ik heb me nog goed kunnen inhouden tot nu toe!

Voilà, mijn voorliefde voor de handgeletterde plakkaatjes is verkondigd. Ik wou ook graag zelf eens aan de slag, maar zag dat de workshops van Mino Paper Sweets ten eerste in Gent te doen waren en ten tweede altijd snel vol zaten!

Plots zag ik bij Marie Cadie verschijnen dat ze in samenwerking met Liesbet van Mino Paper Sweets een workshop handletteren zou organiseren in Oorbeek. Yes, dit was mijn kans!



Creatieve schoonzus zag dit misschien ook wel zitten en inderdaad, samen met mijn schoonzusje zakte ik af naar de prachtige Begijnhoeve in Oorbeek. De locatie was dus al dik in orde!



Heel wat praktische tips verder konden we zelf aan de slag. Oeps, Liesbet toverde met de letters alsof het niets was terwijl wij hier en daar nog serieus stroefden, maar plezant, dat was het! Het tipje van onze tong uitgestoken en ZO geconcentreerd op het mooi en met vaste hand schrijven dat we bizarre taalfouten maakten. Wat homemade moest worden, werd “Homeme”. Schoonzus blunderde met “yuo” i.p.v. “you”…


Na de workshop voelde we ons helemaal zen en konden we toch naar huis met een afgewerkte quote EN een goedgevulde goodiebag. Een tussenstop om zwarte pennetjes in te slaan onderweg naar huis kon ook niet ontbreken.





Dezelfde dag nog ging ik aan de slag voor schoonzusje en broer. Ze hadden nog steeds recht op een beloofde “Samenwonen Survival Kit”. De pas verworven handletter skills werden dus al meteen gebruikt om de mand wat op te vrolijken. De mand zelf toon ik nog niet want ze is nog niet op zijn bestemming geraakt!


Het ziet er naar uit dat er een nieuwe hobby geboren is in weken met meer plannen dan tijd om ze uit te voeren, maar dat kennen we allemaal wel zeker?! Laat de levenswijsheden maar komen...

woensdag 31 augustus 2016

De fiere tweejarige legt er een knoopje in…

Het lijkt alsof het gisteren was dat ik die kleine, schattige Elise een lampje en een babylegging maakte, maar het is ondertussen al bijna twee jaar geleden! Inderdaad, ze mocht eind augustus al twee kaarsjes uitblazen en daar hoort toch een cadeautje bij, niet?!

Haar lieve mama keek al van bij haar geboorte uit naar het punt waarop ze haar kleine meid in lieflijke kleedjes kon hullen. De belofte om haar eens een lekker meisjesachtig jurkje te maken werd bij deze dus eindelijk waargemaakt.

Toen Riet het patroontje “Just-knot-it” net in de verjaardagsmaand van Elise lanceerde, bleef het door mijn gedachte spoken. Het leek mij het ideale cadeautje! Het niet hebben van een Paypal account stak eventjes stokken in de wielen, maar daar kwam de schoonbroer to the rescue, nog eens merci daarvoor!

Aangezien tijd jammer genoeg nog steeds zeer schaars is en sommige dozen nog zeer vol, werd elke vrije minuut benut. Een productieve knip- en plakmiddagpauze verder kon ik aan de slag. Stofjes kiezen in samenspraak met haar mama, beslissen uit de eindeloze mogelijkheden van het patroon, welk kleurtje paspel/kamsnaps?! Chapeau voor de snelle naaisters/beslissers, ik heb hiervoor alleen al wat tijd nodig.

De bloemetjesstof werd blijkbaar hopeloos scheef geknipt toen ik ze kocht. Bij het proberen (lees: sukkelen) een rechte rand te verkrijgen (onder luid gemopper), kwam mijn lief to the rescue. Hij nam er het vliegenraam!! bij en bezorgde me in no time een rechte kant. Hoera voor handige Harry’s in huis die out of the box denken!

Ik koos voor een warm geel als contraststofje en een paspel in de kleur van de bloemensteeltjes. Voor het rugflapje greep ik terug naar de bloemetjesstof en koos ik voor gele kamsnaps.

Aangezien Elise nog net iets te klein was voor de matentabel, knipte ik geen naadwaarde aan het kleedje en gelukkig past het haar zo perfect. Altijd spannend als er tussendoor niet gepast kan worden! Het was wel even zweten om het kleedje gekeerd te krijgen door de smalle schoudernaadjes... Haar mama bezorgde me een hele reeks foto's waar de schattigheid vanaf druipt, ik had moeite met kiezen dus hield me dan maar niet in. Kijk maar even mee:






Hip Hip Hoera voor Elise, ze straalt in haar vrolijke bloemenkleedje!

woensdag 3 augustus 2016

Mandjes Mania

De naaimachine is nog steeds niet al te vaak boven water gekomen, maar de mandjes mania van een paar weken geleden deden de naaikriebels wel heel hard oplaaien.

Overal zag ik prachtige mandjes gemaakt van touw en naaigaren opduiken. Bovendien werden ze aangeprezen als een snel-klaar projectje. Exact wat ik nodig had dus! De 70e verjaardag van de creatieve mama van lief trok me helemaal over de streep. Even de werk beschrijving van de Zuster van erbij nemen en ik kon aan de slag.

Niet veel tijd later en een volledig bobijntje garen verder toverde ik dit tevoorschijn:

Foto credits: ons snottebELKE
Het paarse naaigaren koos ik op basis van wat we in het mandje gingen stoppen, een assortimentje zeepjes en verwennerijtjes met lavendel. Je kan dus wel zeggen dat paars de rode draad was.

Aangezien het verrassingsfeest bij ons in het nieuwe stekje plaatsvond en ik NATUURLIJK alles last minute nog moest inpakken, vergat ik foto’s te maken. Gelukkig hebben we lief zijn allerliefste nichtje nog die tijdens haar vakantie bij haar oma toch nog enkele foto’s maakte. 

En de schoonmama? Die was heel erg blij met haar cadeau en het verrassingsfeest. 

donderdag 23 juni 2016

Het verhaal van het gat in de haag…

Er was eens een lief oud vrouwtje dat de laatste jaren nogal slecht uit de voeten kon. Ze woonde in een doodlopend straatje en zag graag door haar raam wat er in dat straatje gebeurde. Een grote, dichte haag belemmerde haar echter het zicht.

Op een dag ontmoette een deel van de haag een scherpe zaag en kreeg dat lieve oude vrouwtje haar geliefde zicht op de straat en de uitgestrekte velden terug. Zo eenvoudig was het en vanuit haar zetel nam ze alles waar.

Het eerste wat je zag als je aan dat huis aankwam, was een wuivende oma, met de grote glimlach want ze had haar bezoeker al lang gespot door haar grote raam. Het laatste wat je zag als je vertrok, was weer een wuivende oma, met een dankbare glimlach door het bezoekje.

We kunnen dus wel stellen dat het een verwelkomend gat was, daar in de haag. Datzelfde gat werd vorige week onverwacht een veel te groot, gapend en leeg gat. Het huis is nog hetzelfde, het raam is nog hetzelfde, de zetel is nog dezelfde, maar die lieve, straffe madam, die zit niet langer op haar plaats.


Er zit niemand meer voor het raam als je aankomt, er wordt niet meer gewuifd. Enkel de wolken die weerspiegelen. De dankbaarheid voor het bezoekje, die is er nog wel, maar enkel van opa. Haar plaats in de zetel neemt hij niet in, het lijkt wel een verboden plekje.

Vorige week heb ik er gezeten, op dat plekje, uitkijkend over de velden, denkend aan onze lieve, lieve oma die nu alleen nog verder leeft in ons hart en in onze herinneringen.


Gelukkig hebben we nog kunnen zeggen hoe graag we haar zien en hoe dankbaar we haar zijn voor alles en voor onze kindertijd in onze twee huizen naast elkaar. Niemand kon zo goed luisteren en troosten. Zonder oordeel, niets verder vertellen, ALTIJD graag gezien (zelfs als wij minder lief of geduldig waren!). Er zijn weinig mensen die me zo goed kennen.

Dat wij nog veel te klein zijn om geen oma meer te hebben, dat vertelde ik haar ook. Zijn we dat niet allemaal?!

Mijn doodlopende straatje, waar ik nog niet zo lang geleden afscheid moest nemen van ons ouderlijk huis, begint stilaan zijn magie te verliezen. Dit is weer een stukje meer afscheid nemen van onze jeugd, onze tweede thuis en eerlijk, sinds kort onze enige “thuis”.

Het ga je goed lieve Oma, je wordt nu al verschrikkelijk gemist.


donderdag 19 mei 2016

En, werd er eigenlijk nog genaaid?

Het antwoord is JA, maar jammer genoeg heel erg weinig. Voor het bloggen en blogs lezen was er ook veel te weinig tijd... Alle tijd werd opgeslorpt door de zoektocht naar een huis (eerder een nieuwe thuis), duizenden paperassen en vooral door het afscheid nemen van ons ouderlijk huis. Elke dag een beetje meer afstand nemen van de plek tussen de velden waar we opgegroeid zijn en waar we naar hartenlust konden ravotten, de plek waar ik opnieuw terecht kon toen alles zo grondig fout liep. Met pijn in het hart hoop ik toch dat het voor de nieuwe bewoners ook een warme thuis wordt. Het zal vanaf nu pijnlijk worden om bij de grootouders, die er vlak naast wonen, op bezoek te gaan.



Nu dit hoofdstuk definitief afgesloten is, wordt de stapel onuitgepakte dozen binnenkort hopelijk eindelijk kleiner en de berg naaisels groter!

Wat werd er dan genaaid de afgelopen maanden? Wel, babyborrels hebben meestal een datum en dus ook een deadline. Ik beloofde ons mutti twee lampjes op basis van de geboortekaartjes. Haar beste vriendin werd twee keer oma op een paar maanden tijd en dat verdiende dus een cadeautje.
Maren was mijn reddende engel voor de spoedlevering van een lapje stof dat meteen bij mij opkwam toen ik het kaartje van Marilou te zien kreeg, waarvoor duizend maal dank (ik bezorg je de rest nog terug)! Voor Jef dook ik in mijn eigen stoffenkast.

Aangezien de stofjes op zich al druk genoeg waren, koos ik ervoor om de naam met vinyl op de lampvoet te kleven in plaats van op de stof te flocken. Ik was eerlijk gezegd heel erg blij met het resultaat!


Veel meer dan "moetjes" werden er de afgelopen maanden niet gemaakt, maar dat komt waarschijnlijk nog wel. Er is nog altijd hoop dat 2016 na een slechte start toch nog een beter jaar zal worden dan 2015! 

dinsdag 2 februari 2016

Stamp it!

Ergens vorig jaar trok een koekjesstempel mijn aandacht in de winkel. Het leek me geweldig om eens koekjes te bakken en er een extra toets aan te geven door er een boodschap in te stempelen. De stempel belandde dus heel snel in mijn winkelmandje.

Ook een hele tijd geleden probeerde ik de stempel voor het eerst uit op uitsteekkoekjes. Dat was duidelijk niet het beste plan… Vorige week herinnerde ik me dat ik bij Baked Louie’s eens een receptje had gezien voor stempelkoekjes die hun vorm hielden. Hopla, ik kon aan de slag!

Deze keer bleef de gestempelde boodschap wel zichtbaar, net zoals Baked Louie belooft in zijn recept. Eerlijk? Ik was in mijn nopjes! Als jullie dus net zoals ik op zoek zijn naar het ideale recept voor stempelkoekjes, jullie weten nu waar te zoeken.


Ondertussen werden de koekjes al goedgekeurd door verschillende testpanels. Ze passeerden de revue al bij de collega’s, de grootouders, de kritische wonderbakster ons mutti en bij mijn high school sweetheart. De koekjesdoos raakte elke keer opnieuw vlotjes leeg. Tijd voor een nieuwe lading!

dinsdag 19 januari 2016

Tot nooit meer 2015, WELKOM 2016!

Laat ons zeggen dat 2015 een jaar is om HEEL snel te vergeten en om achter slot en grendel te bewaren zodat ik er nooit meer aan hoef terug te denken. Het was een jaar vol teleurstellingen, mentale opdoffers, fysieke beproevingen, miserie tout court. Elke keer als alles er iets rooskleuriger begon uit te zien, kwam er een nieuwe tegenslag, maar het jaar is voorbij, schlüss, gedaan.

Een nieuw jaar, een nieuw begin, cliché, maar dit jaar hoop ik er een fantastisch jaar van te maken als tegengewicht voor het vorige. Jullie wens ik dan heel graag ook enkel positieve dingen, veel liefde, dromen die mogen uitkomen, een goede gezondheid, vele creatieve uitspattingen, kortom alles wat ik jullie maar wensen kan.

Het naaien, bloggen en creatief bezig zijn werd noodgedwongen op een veel te laag pitje gezet. Geen grote projecten voor de eindejaar cadeautjes, maar helemaal niets zelfgemaakt?! Daar kon natuurlijk geen sprake van zijn. Op het eerste kerstfeestje werden we verwacht MET een zelfgemaakt cadeautje. Leuk vond ik dat! Ik haalde dit recept voor een “pot vol koekjes” nog eens boven en maakte er ineens drie. Zelf kregen we een koekjesdoos gevuld met heerlijke zelfgemaakte kerstkoekjes en een prachtige bokaal met zelfgemaakte bruisballen.



De prachtige kersttafel!
De vriendin van mijn broer is zot van flamingo’s. Tijdens een bezoekje nam ik haar interieur goed in me op. Ik ging aan de slag met een taupekleurige stof die perfect in haar zetel zou passen en haalde de Cameo boven om er een flamingo op te flocken. Ook het lapje stof waarmee ik de pot vol koekjes opvrolijkte, kreeg enkele geflockte flamingo’s. Eenvoudig kan ook mooi zijn.


Verder merkte ik de laatste weken dat mijn “boterhamzakjes” nog al eens durfden meegenomen worden. Zelfmaakinspiratie begon te borrelen en wat is er toepasselijker dan een stofje met auto’s voor een fantastische carrossier?! Euh, ja, VW busjes dus. Hiervoor gebruikte ik nogmaals het succesrecept uit Zo Geknipt! 1. 


De meningen waren verdeeld. “Voor jeanetten, daar gaan uw collega’s mee lachen” zei de ene. “Er is niemand die met hem durft lachen, hij raakt daar mee weg” zei de ander. Laat het ons erbij houden dat de ontvanger er heel blij mee was.

Voilà, mijn eerste blogberichtje van het jaar, hopelijk vind ik snel de tijd om bij te lezen en bij te bloggen natuurlijk!