Prettig gestikt 2018

Het is hier al een tijdje windstil, allerhande machinekes werden het laatste jaar veel regelmatiger gebruikt dan mijn naaimachine. Twee weken geleden mochten de ladies echter nog eens buitenkomen! De auto werd volgeladen, een naaivriendin werd opgepikt en we vertrokken richting Heibrand voor een weekend vol naaiplezier.

Aan de bagage kunnen jullie al zien dat er grootse plannen gesmeed werden en vooral ook dat we weeral dachten dat een weekend veel meer uren heeft. Ter verdediging: het is bagage van twee personen...

Dit keer vertrok ik toch wel redelijk voorbereid! Een Chica ging het worden en als het even kon nog een Lora. Ook de Fenna sweater tekende ik op voorhand, maar de stof moest nog geknipt. Ik ging mandjes krokantjes aan de lopende band maken en ik had stof bij voor een Imani jurkje. Ook de Hope cardigan zou de revue passeren. Zeer grootse plannen dus en het is wel duidelijk welk mijn favoriete tijdschrift is tegenwoordig...

Of dat ook gelukt is? Wat denken jullie zelf.... Naast naaien moesten we natuurlijk ook nog tateren, aperitieven, veel lachen, bingo spelen, enz.

Uiteindelijk klokte ik af op twee afgewerkte kleedjes, een mandje krokante met gebrilde konijnen en een half afgewerkte Hope cardigan. Voor mij was het dus een productief weekend aangezien ik mezelf bestempel als een trage naaister!

Dankzij Jolijn en vele sponsors, gingen wij ook naar huis met een prachtige goodiebag en een prijs van de bingo. Ik won een stofje van Babarum en drie kamsnap setjes. Bedankt voor zoveel leuke goodies!

Merci aan alle dames voor een fantastisch weekend waar ik met een warm hart naar terugkijk.

Time to sparkle!

Afgelopen Kerst ging ik mijn schoonzusje (en ineens ook voor mezelf, ah ja, als je dan toch bezig bent?!) aan de slag met dun kurkleer. Na de handletter workshop konden we wel een pennenzakje gebruiken voor de allerhande stiftjes die we begonnen te verzamelen.

Omdat ik vond dat het ritstasje wel wat glamourgehalte mocht hebben, koos ik voor wat gouden glinstering. Ook de stof van de voering heeft een gouden kantje. Het moeilijkste vond ik het kiezen van een goede rits. Volgende keer ga ik toch nog voor een iets langer exemplaar zodat ook de lange potloden er vlot inpassen.

Dit is het resultaat van mijn mini-bandwerk:

De foto's zijn wat flets, maar het licht rond de kerstdagen was dat ook. :-) Sparkle on, op naar de lente...

Zetelvulling met een betekenis

Mijn lief is groot, dat betekent de volle 1m96. Net vijf cm groter dan mijn broer. Dat hebben ze ontdekt doordat de ene zijn hoofd moest intrekken om de trap af te gaan zonder het plafond te raken en de andere niet.

Grote mensen, of toch mijn lief, hebben blijkbaar veel kussens nodig in de zetel dus de collectie kon nog wel wat aanvulling gebruiken! De kleur van mijn stof was snel gekozen, chocoladebruin, om mooi te matchen bij de rest. Spotten jullie ook het gekoesterde kussen dat ik lang geleden won bij Kriske?!

Over de afbeeldingen heb ik veel langer nagedacht. Ik wou kussens met een betekenis die toch mooi in het interieur zouden passen. Uiteindelijk koos ik voor een afbeelding van een uitgebloeide paardenbloem (ofte een "onliemieke" voor de kenners) en een zwerm zwaluwen.

Toen ik het onlangs voor de zoveelste keer te kwaad kreeg door het verlies van onze lieve oma, riep mijn lief uit dat ze niet weg is, dat ze nooit weg zal zijn. Ik nam die uitspraak ter harte en verwerkte dat in mijn kussens, iets tastbaars.

De pa van lief is overleden in 2013 en ook voor hem wou ik graag een tastbare herinnering. Op zijn bidprentje stond een paardenbloem, vandaar het kussen met een onliemieke.

Voor de begrafenis van oma gebruikten we als laatste liedje "Somewhere over the rainbow" van Israel Kamakawiwo'ole. Oh somewhere over the rainbow bluebirds fly... and the dream that you dare to, oh why, oh why can't I? De vogeltjes dus...

Dit keer heb ik voor het eerst flexfolie gebruikt en ik vond het toch moeilijker om te verwerken dan flock. Dat lag grotendeels aan de snij-instellingen, maar ook bij het strijken moest ik opletten om de folie niet te verbranden. Ik koos voor gouden flex en een gouden stiksel, voor onze gouden dierbaren.

Eerlijk? Ik ben heel tevreden van het eindresultaat en kan met 100% zekerheid zeggen dat het nu al mijn favoriete kussens zijn. En is het tekort aan kussens nu opgelost? Neen, er liggen er gewoon nog enkele extra aan de kant van mijn lief... :-)

Quotes, quotes, overal prachtige quotes!

De laatste tijd heb ik nogal een boon voor van die mooie geschreven quotes en de prachtige letters. Dat je ze ook overal tegenkomt in allerhande winkeltjes doet er natuurlijk geen goed aan, maar hey, ik heb me nog goed kunnen inhouden tot nu toe!

Voilà, mijn voorliefde voor de handgeletterde plakkaatjes is verkondigd. Ik wou ook graag zelf eens aan de slag, maar zag dat de workshops van Mino Paper Sweets ten eerste in Gent te doen waren en ten tweede altijd snel vol zaten!

Plots zag ik bij Marie Cadie verschijnen dat ze in samenwerking met Liesbet van Mino Paper Sweets een workshop handletteren zou organiseren in Oorbeek. Yes, dit was mijn kans!

Creatieve schoonzus zag dit misschien ook wel zitten en inderdaad, samen met mijn schoonzusje zakte ik af naar de prachtige Begijnhoeve in Oorbeek. De locatie was dus al dik in orde!

Heel wat praktische tips verder konden we zelf aan de slag. Oeps, Liesbet toverde met de letters alsof het niets was terwijl wij hier en daar nog serieus stroefden, maar plezant, dat was het! Het tipje van onze tong uitgestoken en ZO geconcentreerd op het mooi en met vaste hand schrijven dat we bizarre taalfouten maakten. Wat homemade moest worden, werd “Homeme”. Schoonzus blunderde met “yuo” i.p.v. “you”…

Na de workshop voelde we ons helemaal zen en konden we toch naar huis met een afgewerkte quote EN een goedgevulde goodiebag. Een tussenstop om zwarte pennetjes in te slaan onderweg naar huis kon ook niet ontbreken.

Dezelfde dag nog ging ik aan de slag voor schoonzusje en broer. Ze hadden nog steeds recht op een beloofde “Samenwonen Survival Kit”. De pas verworven handletter skills werden dus al meteen gebruikt om de mand wat op te vrolijken. De mand zelf toon ik nog niet want ze is nog niet op zijn bestemming geraakt!

Het ziet er naar uit dat er een nieuwe hobby geboren is in weken met meer plannen dan tijd om ze uit te voeren, maar dat kennen we allemaal wel zeker?! Laat de levenswijsheden maar komen...

De fiere tweejarige legt er een knoopje in…

Het lijkt alsof het gisteren was dat ik die kleine, schattige Elise een lampje en een babylegging maakte, maar het is ondertussen al bijna twee jaar geleden! Inderdaad, ze mocht eind augustus al twee kaarsjes uitblazen en daar hoort toch een cadeautje bij, niet?!

Haar lieve mama keek al van bij haar geboorte uit naar het punt waarop ze haar kleine meid in lieflijke kleedjes kon hullen. De belofte om haar eens een lekker meisjesachtig jurkje te maken werd bij deze dus eindelijk waargemaakt.

Toen Riet het patroontje “Just-knot-it” net in de verjaardagsmaand van Elise lanceerde, bleef het door mijn gedachte spoken. Het leek mij het ideale cadeautje! Het niet hebben van een Paypal account stak eventjes stokken in de wielen, maar daar kwam de schoonbroer to the rescue, nog eens merci daarvoor!

Aangezien tijd jammer genoeg nog steeds zeer schaars is en sommige dozen nog zeer vol, werd elke vrije minuut benut. Een productieve knip- en plakmiddagpauze verder kon ik aan de slag. Stofjes kiezen in samenspraak met haar mama, beslissen uit de eindeloze mogelijkheden van het patroon, welk kleurtje paspel/kamsnaps?! Chapeau voor de snelle naaisters/beslissers, ik heb hiervoor alleen al wat tijd nodig.

De bloemetjesstof werd blijkbaar hopeloos scheef geknipt toen ik ze kocht. Bij het proberen (lees: sukkelen) een rechte rand te verkrijgen (onder luid gemopper), kwam mijn lief to the rescue. Hij nam er het vliegenraam!! bij en bezorgde me in no time een rechte kant. Hoera voor handige Harry’s in huis die out of the box denken!

Ik koos voor een warm geel als contraststofje en een paspel in de kleur van de bloemensteeltjes. Voor het rugflapje greep ik terug naar de bloemetjesstof en koos ik voor gele kamsnaps.

Aangezien Elise nog net iets te klein was voor de matentabel, knipte ik geen naadwaarde aan het kleedje en gelukkig past het haar zo perfect. Altijd spannend als er tussendoor niet gepast kan worden! Het was wel even zweten om het kleedje gekeerd te krijgen door de smalle schoudernaadjes... Haar mama bezorgde me een hele reeks foto's waar de schattigheid vanaf druipt, ik had moeite met kiezen dus hield me dan maar niet in. Kijk maar even mee:

Hip Hip Hoera voor Elise, ze straalt in haar vrolijke bloemenkleedje!

Mandjes Mania

De naaimachine is nog steeds niet al te vaak boven water gekomen, maar de mandjes mania van een paar weken geleden deden de naaikriebels wel heel hard oplaaien.

Overal zag ik prachtige mandjes gemaakt van touw en naaigaren opduiken. Bovendien werden ze aangeprezen als een snel-klaar projectje. Exact wat ik nodig had dus! De 70^e verjaardag van de creatieve mama van lief trok me helemaal over de streep. Even de werk beschrijving van de Zuster van erbij nemen en ik kon aan de slag.

Niet veel tijd later en een volledig bobijntje garen verder toverde ik dit tevoorschijn:

Foto credits: ons snottebELKE

Het paarse naaigaren koos ik op basis van wat we in het mandje gingen stoppen, een assortimentje zeepjes en verwennerijtjes met lavendel. Je kan dus wel zeggen dat paars de rode draad was.

Aangezien het verrassingsfeest bij ons in het nieuwe stekje plaatsvond en ik NATUURLIJK alles last minute nog moest inpakken, vergat ik foto’s te maken. Gelukkig hebben we lief zijn allerliefste nichtje nog die tijdens haar vakantie bij haar oma toch nog enkele foto’s maakte. 

En de schoonmama? Die was heel erg blij met haar cadeau en het verrassingsfeest. 

Het verhaal van het gat in de haag…

Er was eens een lief oud vrouwtje dat de laatste jaren nogal slecht uit de voeten kon. Ze woonde in een doodlopend straatje en zag graag door haar raam wat er in dat straatje gebeurde. Een grote, dichte haag belemmerde haar echter het zicht.

Op een dag ontmoette een deel van de haag een scherpe zaag en kreeg dat lieve oude vrouwtje haar geliefde zicht op de straat en de uitgestrekte velden terug. Zo eenvoudig was het en vanuit haar zetel nam ze alles waar.

Het eerste wat je zag als je aan dat huis aankwam, was een wuivende oma, met de grote glimlach want ze had haar bezoeker al lang gespot door haar grote raam. Het laatste wat je zag als je vertrok, was weer een wuivende oma, met een dankbare glimlach door het bezoekje.

We kunnen dus wel stellen dat het een verwelkomend gat was, daar in de haag. Datzelfde gat werd vorige week onverwacht een veel te groot, gapend en leeg gat. Het huis is nog hetzelfde, het raam is nog hetzelfde, de zetel is nog dezelfde, maar die lieve, straffe madam, die zit niet langer op haar plaats.

Er zit niemand meer voor het raam als je aankomt, er wordt niet meer gewuifd. Enkel de wolken die weerspiegelen. De dankbaarheid voor het bezoekje, die is er nog wel, maar enkel van opa. Haar plaats in de zetel neemt hij niet in, het lijkt wel een verboden plekje.

Vorige week heb ik er gezeten, op dat plekje, uitkijkend over de velden, denkend aan onze lieve, lieve oma die nu alleen nog verder leeft in ons hart en in onze herinneringen.

Gelukkig hebben we nog kunnen zeggen hoe graag we haar zien en hoe dankbaar we haar zijn voor alles en voor onze kindertijd in onze twee huizen naast elkaar. Niemand kon zo goed luisteren en troosten. Zonder oordeel, niets verder vertellen, ALTIJD graag gezien (zelfs als wij minder lief of geduldig waren!). Er zijn weinig mensen die me zo goed kennen.

Dat wij nog veel te klein zijn om geen oma meer te hebben, dat vertelde ik haar ook. Zijn we dat niet allemaal?!

Mijn doodlopende straatje, waar ik nog niet zo lang geleden afscheid moest nemen van ons ouderlijk huis, begint stilaan zijn magie te verliezen. Dit is weer een stukje meer afscheid nemen van onze jeugd, onze tweede thuis en eerlijk, sinds kort onze enige “thuis”.

Het ga je goed lieve Oma, je wordt nu al verschrikkelijk gemist.